دوش دیدم باد را که به دستش کوزه بود

بر همه اندام کوزه تخمهای سبزه بود

گفتمش سبزه چرا کاشته ای؟

تو در این خزان چه پنداشته ای؟

گفت بیهوده گفتار مشو چون واعظ

خیز و زن تفآلی بر حافظ

خوب رویان زلف خود آزاده کردند در صبا

سحر خیزان پیمان تازه کردند با صبا

سرو بالا قامت بستان زتنهایی رهید

چونکه نوزاد چمن بر بستر بستان رسید

هرکجا بینی بساط سور و شادی شد به پا

هرکه را بینی بکرد آتش زرتشتی به پا

من از این گفتار شدم آشفته حال در خود فرو

تکیه بر دیوار و سرم بر سر زانو

گفتم یارب از سرمای بهمن روزهاست می نالم

ترسم آخر غم هجران بدهد بر بادم

برخاستم و دیوان حافظ بگرفتم در دست

گفتم ای حافظ تو را قرآن که در سینه هست

راز امشب چیست گره بگشای زاین

باز کردم دفتر و شاهد فال شد اینچنین

(((زکوی یار می آید نسیم  باد نوروزی

از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی)))

دوش از غم هجران تو نالید دل پنهانی

با چه زبان وصف کنم این احوال عرفانی؟

زبان واعظ عاجز شد زوصف غم هجرانت

خیال خود فرست اگر غافل از این گریانی

زولفونن گولین عطره یاغیب شهره گولوم

آپارب بو شهردن عطرون هم دینی هم ایمانی

منه یاخچه ترین منزل سنون ایاغه ون گرده

اما نازنین دوستوم سنون گذرگهون هانی؟

له سومای چاویی مستی تو همو شه وم وکو روژه

وله ته نیا خوای زانه له حالی دلمو روژانی

هر وکو شمعه ک فرمه سک اره ژم

به شکم بزانی له دوری تویه شه و تا به یانی

زبان دل فقط باشد گویای داغ هجرانت

ساغر پر خون دل راضی از این پیمانه گردانی

نديدم من شبي همچون شب يلدايي چشمت

منم تنها غريق اندر شب يلدايي چشمت

تو رفتي و ببستي چشم بر اشك روان من

شدم چون مشعلي گم در شب يلدايي چشمت

از آن دم كه سفر كردي از اين كوي و از اين برزن

زار مي گريم به ياد آن شب يلدايي چشمت

زهجران تو هيهات ار دمي آسوده بنشينم

ز هر آتشكده خواهم شب يلدايي چشمت

دليل زندگي من اميد وصل زلف توست

اما نمي گيرد سراغ از من شب يلدايي چشمت

شب يلدا اگرچه نقل هر مجلس شده امشب

اما نديدم من شبي همچون شب يلدايي چشمت

عید فطر آمد و گفتند در این عید روزه گرفتن گنه است

                                                                  وندر این روز ببخشند گنه غمگین نشستن گنه است

مردم از شوق صورت شهر چراغان کردند

                                                                 نیک گفتند که عیب دگران فاش گفتن گنه است

بگذار بگویم که حساب من از این مردم جداست

                                                                 در مذهب من دور از تو خنده کردن گنه است

در مذهب من کفاره غم هجران است

                                                                 دمی از این غصه شکوه کردن گنه است

گر زگیسوی تو تاری دست باد افتاده است

                                                                دل و دین بر ره این باد ننهادن گنه است

حالیا عید است برخیز و دعای وصل کن

                                                              که دست از وصل یار شستن گنه است

خنده کنان می روی بهر تماشای که؟

                                             غرق شدی تو ای گل غرق تمنای که؟

بهر خدا یک دمی بگذر از این کوی ما

                                              ترک بگفتی کویم ترک به فتوای که؟

باکه شدی همنشین جان به لب آمد بگو

                                             دل زدستت ربود زلف سمن سای که؟

زنده شدم من به عشق گرچه بود دردل نهان

                                              عاشق شدی ناگهان عاشق پیدای که؟

عشوه گری کردی وعشوه پرستت شدم

                                              ناز خریدی بگو ناز سراپای که؟

وعده ی حال داد می سرخوش نگشتی ولی

                                           خوش کرده ای دلت را به وعده ی فردای که؟

چندی گرفته بودی خنده نکردی اکنون

                                         خنده کنان می روی بهر تماشای که؟

غنچه دم تر زدم باد بهاری زلف یار

                            خوش تر ازدشت ودمن در بهاران کوی یار 

گرچه برده این بهار هوش ازسرم 

                         کی شود مدهوشی آن بوی عنبربوی یار

همه جا پرزبهارودفترپرغزل حافظ باز

                          وردم غزل حافظ و ذکرم ذکر خیریار

بی گمان این بهارم برود زود زدست

                           خرم آن بلبل قانع به حضور کم یار

شاعرم هم گر کند فصل بهار اما کجا

                          حس این وحس آن ابروی شاعرسازیار

صحبت گل گرچه باشد دلپذیر اندر بهار

                        من فروشم این خوشی رابه ضخم خاریار

وصف یار کردم ولی شرمنده ام از کرده ام

                         کس ندارد آن توان که نویسد وصف یار

                                                                   حافظ

عجب نطقی بکردی و شگفت آور غزل گفتی

                          توشاعر آمدی از پیش و اینها از ازل گفتی

چه شیرین است گفتارت تو ای شیرین سخن حافظ

                 چه کردی تو چه گفتی توکه گویی باعسل گفتی

توتادرسی بنشاندی بر تن وروح و روان من

                           هزاران نکته ازمعنی توبااصل وبدل گفتی

هرکه خواندسطری زگفتارت پذیرا شد تمامش را

                          که تو اندرزوپندت رانه باجنگ و جدل گفتی

هرکه در کارش گره افتادو حیران ماند

                         تودر فالش مدد کردی علل را با علل گفتی

تو بلبل شاد کردی و نکش پر نغمه ی دلکش

                        تو با او ازان روز خوش گل در بغل گفتی

روزوشب من ز خدا شادی روحت خواهم

                     آن خدایی که تو نامش به پاکی در غزل گفتی

ازبلوکCهر کس به جهالت برود                    نشود نمره اش ده وآخر به خجالت برود

آن کلاسی که بود مدرسش میان درق          به تبسم بنشیند به فراغت برود

چشم خود این دم آخرازدرس و کتاب برگیر      حیف اوقات که یکسر به کتابخوانی برود

ای گل بی نافه وبرچه مددی کن مارا             کز ترس نمره کم رنگ ازرخمان برود

من چه کنم تمکن لاله میانیست آخر            یا که از خامه گل لوله گرده برود؟

حکم مشروطی ومردودی همه برخاتمت است   کس ندانست که مشروطی به چه حالی برود!!!!!!!!!!

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم

همه تن چشم شدم  خیره به دنبال تو گشتم.....

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم.....

شدم آن عاشق دیوانه که بودم..........

در نهان خانه ی جانم شوق دیدار تو درخشید........

باغ صد خاطره پیچید.........

یادم آمد که شبی باهم ازآن کوچه گذشتیم.......

پرگشودیم و درآن خلوت دلخواسته گشتیم..........

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم......

تو همه راز چهان ریخته در چشم سیاهت........

من همه محو تماشای نگاهت............

آسمان صاف وشب آرام......

بخت خندان و زمان رام................

خوشه ی ماه فرو ریخته در آب.......

شاخه ها دست بر آورده به مهتاب............

شب وصحراو گل وسنگ...........

همه دل داده به آواز شباهنگ.......

یادم آمد تو به من گفتی از این عشق حذر کن.............

لحظه ای چند بر این آب نظر کن............

آب آیینه ی عشق گذران است..............

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است..............

باش فردا که دلت بادگران است.............................................................................

تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن.............

باتوگفتم حذر از عشق ندانم سفر از پیش تو هرگز نتوانم..........نتوانم!

روز اول که دل من به تمنای تو پر زد............

چون کبوتر لب بام تو نشستم............

تو به من سنگ زدی من نه رمیدم............نه گسستم

رفت در ظلمت غم آن شب و شب های دگر هم...........

نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم..........

نکنی دیگر از ان کوچه گذر هم..........

بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟